Mijn wereld stortte in toen mijn ouders me op vijftienjarige leeftijd vertelden dat we gingen verhuizen. Van het westen van het land naar een plaats in Groningen. Hoe konden ze het verzinnen. Bovendien mocht ik er weken nog niet over praten. Dat was de start van een serieuze periode van vervelend voelen, zonder de vinger er op te kunnen leggen.
Dat werd nog erger na de verhuizing. Ik kreeg als puber net een beetje contacten om mee uit te gaan en dat viel allemaal weg. Verlaten en alleen in het hoge noorden. In een paar weken tijd veranderde ik van een energieke jonge meid, in een huilend hoopje ellende, te moe om iets te ondernemen. Een bezoek aan een dokter leverde een handje met pillen op en daar kon ik het mee doen.
De dokter kon me niet helpen 
In de herfstvakantie heeft een vriendin waar ik mocht logeren, me weer een beetje de goede kant op gestuurd. Ze gaf een feestje zodat ik mijn oude vrienden weer zag en we zijn samen leuke dingen gaan doen. Maar …….. hoeveel beter was het geweest als mijn klachten erkend waren als een burnout, als ik op een professionele wijze begeleid was en mijn energie weer terug had kunnen vinden door te bewegen in de buitenlucht was ik er veel eerder en beter boven op gekomen.
Dan had ik eerder geweten hoe fijn en goed het is om je eigen keuzes te maken. Om te luisteren naar je lichaam en rust te mogen nemen als mijn lijf dat nodig had. Dan had ik me niet zo lang, zo hoeven bewijzen en aan iedereen te laten zien hoe goed ik was. Dan had ik niet zo hard hoeven werken om mijn onzekerheid de baas te blijven. Dan had ik begrepen dat ik mocht zijn wie ik ben.
Altijd mensen willen helpen
Dat is mijn drijfveer om jong en oud te willen te willen helpen met mijn kennis en ervaring. Steeds weer is het prachtig om te zien hoe mensen, die gestrest en moe komen, de draad van hun leven oppakken en het zelf gaan bepalen. Ze maken ruimte voor zichzelf en doen wat ze willen doen.
Het persoonlijke verhaal van Annemieke Brouwer
Meer weten? Een berichtje is genoeg, dan neem ik zo snel mogelijk contact op. Je vindt mijn persoonlijke pagina hier: Annemieke Brouwer
Comment Section
2 reacties op “Verhuisd, vergruisd en onbegrepen.”
Door Sandy op 13 maart 2018
Ook ik ben 2 jaar geleden verhuisd van een plaats waar ik opgegroeid en bijna 30 jaar heb gewoond naar een gehucht in Drenthe. Er is niks te doen en voel me erg eenzaam. Ik ben 6 maanden geleden bevallen en doordat we s nachts weinig slaap krijgen dacht ik in eerste instantie dat ik daardoor steeds zo moe ben maar nu blijkt dat ik een vitamine b12 tekort heb en bloedarmoede en de tekenen heb van een burn out
Door Annemieke op 14 maart 2018
Beste Sandy, wil je dit gewoon delen of heb je een vraag aan mij? Vervelend dat je je zo voelt. Er spelen wat dingen door elkaar heen bij jou. En verhuizing en net moeder geworden en lichamelijke klachten. Gelukkig is het tijdelijk en ik hoop dat je je snel beter gaat voelen als je B12 en medicatie tegen je bloedarmoede krijgt.