Toen ik begon, in juni, voelde ik me best wanhopig. Ik zat aan alle kanten vast, had helemaal geen grip meer op mijn emoties, die sloegen alle kanten op, had nergens zin in, en geen energie. Ik was bang dat ik weer depressief werd. Ik wist niet waar het probleem zat: menopauze, mijn vader recentelijk overleden na een hele moeilijke tijd, mijn moeder in een zware psychose, financiële stress en gebrek aan werk. Ik probeerde de energie uit mijn tenen te halen om toch te proberen om te werken. Dat ging eigenlijk helemaal niet meer. Maar ik bleef proberen tot ik in de eerste hulp zat met lichtflitsen in mijn oog. Ik wist dat het stress was, maar wist niet hoe ik verder moest.

Nu, 4 maanden later, is er niets aan mijn omstandigheden veranderd. Maar ik sta er anders in.

• Ik probeer niet meer te forceren en te luisteren naar mijn lichaam wanneer ze zegt dat ze moe is, of genoeg ervan heeft.
• Ik reflecteer heel veel om te kijken wat ik nu echt wil.
• De lat, die zo hoog lag, ligt even niet.
• Niets doen is nog steeds moeilijk voor me, en ik weet niet of ik het wel leuk vind.
• Ik probeer me echt te richten op het nu, en niet alleen maar op ‘als ik weer helemaal vol energie zit’. Ik accepteer dat het nu even minder is.
• Ik plan veel minder dingen op een dag, en word steeds kritischer wat er op mijn lijst mag staan.
• Ik fluit mijzelf vaker terug, en besluit om iets niet te doen, en niet me alleen maar door mijn enthousiasme te laten leiden.

Een prachtig moment was vorige week toen ik me heel erg verplicht voelde om iets te fixen, en ik ineens dacht aan mijn ei. Er staat geen “Fix It” in mijn ei. Waarom doe ik het dan steeds? Ik zie in dat ik me te verantwoordelijk voel, te betrokken, en niet altijd kan zien dat er het buiten mijn macht licht om sommige dingen te fixen. Accepteren is nodig.

Ik heb heel erg veel baat gehad van je coaching Jacqueline. Ik vind je een kanjer! Ik vond het een heel fijn proces eigenlijk, heel anders dan therapie in het verleden, wat ik absoluut niet fijn vond. Ik vind de insteek ook heel plezierig, om te kijken naar stress en burn-out, in plaats van het te hebben over depressie en angststoornissen.