Een rode draad in mijn leven is toch wel dat ik me altijd druk maak over wat anderen van me vinden. Vinden ze me wel goed genoeg? Slim genoeg? Leuk genoeg? Een van de oorzaken van mijn burn-out was dat ik een verkeerde afslag had genomen in mijn carrière en voor een baan had gekozen die ik ‘moest’ doen, omdat ik in mijn hoofd had gehaald dat dat ‘moest’ van de buitenwereld (en om mijn ouders trots te maken…), terwijl ik bij voorbaat als wist dat ik er niet gelukkig van zou worden.

Mijn lichaam had al vooraf signalen aangegeven en die had ik genegeerd, totdat het echt niet meer ging en ik letterlijk flauwviel van vermoeidheid en vlekken zag voor mijn ogen. Inmiddels weet ik dat anderen zich lang niet zo veel met mij bezighouden als ik vrees. En vooral: hun mening doet er niet toe. De mijne des te meer. En mijn ouders: die willen vooral dat ik gelukkig ben.

Ik heb ontslag genomen, ondanks dat ik mijn baan maar kort heb gehad en een jaar geleden hebben gevonden dat ik maar door had moeten bikkelen. Ik zorg er nu ook voor dat ik genoeg ontspanning in mijn dagelijkse leven opneem. Dus elke dag een rondje door het bos lopen, niet te veel op mijn telefoon zitten, en gezond(er) eten. Ik ben er nog niet, maar ben me in ieder geval bewust van gedachten die niet goed voor me zijn. Dat is al heel belangrijk. Verder ben ik me meer open gaan stellen naar vrienden en bekenden. En het mooie is: als ik me open stel en vertel dat het niet zo goed met me gaat, stellen zij zich ook open. En zo ontstaan mooie en eerlijke gesprekken, in plaats van voor elkaar een façade blijven ophouden.

Het traject heeft me zeker geholpen. Ik vond je vanaf het begin een prettig en warm mens en voelde me direct op mijn gemak bij je. Je had snel door welke oefeningen wel en welke niet bij me pasten en hield ook rekening met mijn fysieke vermoeidheid tijdens de wandelingen. Door jouw vragen en oefeningen werd ik gedwongen de werkelijkheid onder ogen te komen. Want veel zaken wist ik stiekem wel al… maar als je ze hardop uitspreekt, kun je er niet meer onderuit. De oefening met het opschrijven van de belangrijkste waarden in mijn leven en werk, hebben me weer doen realiseren dat ik dicht bij mezelf moet blijven. En dat als ik van die waarden afdrijf, ik letterlijk ziek word.