Doodmoe, huilerig en me vooral afvragend wat er in godsnaam met me aan de hand was stond ik bij de parkeerplaats van het Leenderbos te wachten op Monique. Hoezo stond ík hier? Ik, die altijd sterk was, altijd alles aankon en op kon lossen (‘Oh dus jij bent een superheld?’ zou Monique me later vragen)? Waar was die kracht gebleven?

Samen gingen we aan de slag, al wandelend, pratend, huilend, maar zeker ook vaak lachend door het bos. Met concrete oefeningen en metaforen hielp Monique me om inzicht in mezelf en mijn patronen te krijgen. En om me te realiseren dat je kwetsbaar opstellen en om hulp vragen geen teken van zwakte is.

Bedankt Monique dat je me liet inzien dat rechtdoor niet de enige weg is!