Ik ben er bewuster van geworden hoe belangrijk lichaamsbeweging in de buitenlucht is, juist ook als ik moe ben en ik het zinloos vind om naar buiten te gaan. Daarnaast ben ik er meer bewust van dat ik veel te weinig initiatief neem in sociaal contact. Belangrijk inzicht is het paraat hebben van een weekschema met essentiële dagelijkse activiteiten zoals wandelen, fietsen, actief sociale contact zoeken etc. Activiteiten die voor de hand liggen, maar waar op de lange duur de klad in komt bij mijn herstelproces als ik niet concreet een schema heb waar ik op terug kan vallen.

Het weekschema helpt om de structuur erin te houden, ik start de dag met een ochtendwandeling en ik fiets elke dag. Waar ik me normaal veel meer terugtrek en afzonder als ik prikkelbaar en moe ben, zoek ik nu vaker actief contact met vrienden. Het is al een paar keer voorgekomen dat, ook al geef ik bij een ontmoeting met vrienden vooraf aan dat ik door vermoeidheid prikkelbaar ben, er in de communicatie over en weer toch wrijving ontstaat. Maar tot nog toe werd het ‘conflict’ door erover te praten opgelost.

Dat de gesprekken al wandelend plaatsvonden was fijn, dat maakte een verschil. Ook vond ik het fijn dat Liselotte met aandacht luisterde, gerichte vragen stelde, maar niet oordeelde en vriendelijk en geduldig bleef. De click in humor was prettig. Door dit alles ontstond er meer ruimte en vertrouwen in de gesprekken. Ook kon ik daardoor zelf beter als een helikopter boven mezelf gaan hangen en bijvoorbeeld inzien als ik in de klaagstand stond en dat zelf ook zo benoemen.