Accepteren van burnout. De pest van altijd door willen gaan

Goedemorgen, Ik heb een collega vriendin zij loopt al 2 jaar te vechten zoals ik het maar noem. Het gaat steeds slechter en ik weet niet hoe ik haar kan helpen.Ik herken in dit artikel hoe zij zich moet voelen. Ik weet nu zeker dat ze een Burn out heeft. Zelf blijft ze dit ontkennen en wordt ze boos. Nu denk ik er over dit te sturen. Maar dan wordt ze ws heel boos. Hoe kan ik.haar helpen???

Hallo, Ik ben.20/11 met uitputting op bed terecht gekomen. Kon niks meer, kruipend bij de trap omhoog. Ik ben nu 4 week verder, kruip niet meer, maar m.n lichaam is zo moe en op, slapen overdag lukt niet, ik lig wel. Af en toe even lopen, maar daar blijft het bij. Ik weet niet wat ik moet en hoe. Voel me aan mijn lot over gelaten.

Doodmoe en ik vraag me af of in deze fase heel veel slapen wel/niet goed is. Doe wel het huishouden, wat rustige yoga en wandel korte stukjes met mijn hond. Geef er nu wel aan toe: ik heb een burnout.

Nog steeds elke keer zo moe, en dan voornamelijk mijn werkdagen. Het wil gewoon niet meer. Ik zat altijd vol leven en energie maar het werk en alles put mij zo ontzettend uit. Ik ben vanaf deze week 32 uur gaan werken ipv. 40 maar nog steeds kijk ik elke dag als een berg tegen een werkdag op. Het commerciële plaatje waar ik niet in pas, waar ik vroeger energie kreeg van mijn werk is het nu standje overleven om de financiële zekerheid. Waar kan ik hiervoor hulp krijgen? Het wil gewoon niet meer, ik ben op.

Dank voor dit artikel. Heb sinds kort gemerkt dat ik het nodig heb om over te lezen. Om het te begrijpen wat er met me gebeurt en het gevoel te krijgen dat ik niet helemaal gek ben aan het worden. Herkenning helpt me te accepteren wat er is. Daarom raakte de zin 'hoe boos of verdrietig het je ook maakt, zeg en omarm wat er is en hoe je je voelt' me ook zo enorm. Al die dingen, en meer, het is er en de boosheid en het verdriet erover ook. Ik weet dat acceptatie het begin is van herstel. Het blijkt in de praktijk alleen zo verdomd moeilijk. Er is geen recept voor en afdwingen gaat ook al niet. Weet je wat alleen wel een valkuil is, althans voor mij? Ik weet inmiddels best wel wat ik 'moet' doen om beter voor mezelf te zorgen. En door erover lezen leer ik nog meer. Maar voor ik het weet zit ik weer in de moet-modus. Ik weet immers nu toch hoe het moet, dus hop, nu even alles goed doen en goed herstellen. Ja, dan ben ik goed bezig goed voor mezelf te zijn. En dan zeggen mensen: laat dat dan los! Dus ga ik heel hard dat loslaten. Gewoon niet mee bezig zijn! Wat? En dan het risico lopen nog verder in de burnout te raken? Weet je hoeveel pijn dat nu al doet? Nou ja, dat dus. Is er een weg uit die vicieuze cirkel? Of is dit een herkenbare fase op weg naar herstel? Het is ook zo moeilijk om erop te vertrouwen dat ik op het goede pad ben, zonder dat er instant beloningen zijn, in de vorm van merkbare vooruitgang, die bevestigen dat het de juiste weg is. Ik denk dat veel burnouters wel zullen herkennen dat je nu efficient met je laatste restje energie wil omspringen en intussen ook al geschroken bent van de prognoses hoe lang je hiermee zoet gaat zijn, dat je liever niet tstraks erachter moet komen dat je je kostbare tijd en energie hebt gestoken met kloppen op een dichte deur. Met daarbij ook de angst van: wat gaat er dan met me gebeuren? Hoeveel slechter kan het dan nog met me worden? Wat als ik het echt niet meer aankan? Kortom: stress. Vicieuze cirkel nummer twee. Nou ja, ik schrijf dit maar, deels omdat ik hoop op amtwoorden, richting, weet ik veel. Deels omdat misschien andere burnoutstarters weer baat hebben bij herkenning. Je weet maar nooit.

Op 09/01 letterlijk ingestort.... vlak voor ik op mijn werk kwam had ik het idee dat ik een hartaanval kreeg. Enorme druk op mijn borst, schele hoofdpijn en misselijk. Toch naar mijn werk gegaan en daar (nadat mijn vrouw gebeld had dat ze zich enorm zorgen maakte) naar huis gestuurd. De volgende dag al een intake bij een burn-out coach gehad en deze helpt mij goed. Energie is 0, concentratie is weg. Ben gefrustreerd dat simpele dingen enorme moeite kosten en energie vreten. Hoofd zit vol.... Acceptatie is lastig! Weet redelijk wat ik niet wil maar geen idee wat ik wel wil (waar ligt mijn passie?) Angst voor het onbekende....kort lontje en doodmoe 😔

Hallo, ik loop al jaren als een robot rond. De dingen wat in mijn hoofd moet dat doe ik. En hoor de rest is mijn vat helemaal leeg. Heb allerlei Hulp gehad maar heb niet het gevoel gehad dat het hielp. Tot dat ik iemand van accare hoor zeggen dat ik al jaren in een burnout zit. Heb allerlei informatie gezocht en zoveel dingen herkent. Zou dit het kunnen zijn. En verklaren waarom ik mij zo voel en zo leeg ben. Daarmee naar de huisarts geweest. Nou volgens haar heb ik dit niet. En moet naar een psycholoog waar ik een klik mee heb. Ppff zoveel verwarring. En nu wat moet ik nu.

Goedemorgen, Ben het eens met wat wordt geschreven maar ik mis het onderdeel werkgever, veel bedrijfsartsen geven vaak geen duidelijke diagnose van het ziekte beeld en de werkgever geeft dan vaak heel veel negatieve druk op de patiënt, Vaak werkt de werkgever of een leidinggevende als een rode lap op een stier en krijg de patiënt geen rust Pressie van een werkgever is vaak een groot negatieve component. gr cor

Na 17 jaar ver over mijn grenzen te zijn gegaan, kreeg ik in 2012 een fikse burnout. Nu, 6 jaar later, heb ik nog steeds weinig energie. Ze zeggen weleens dat het herstel net zo lang duurt als de periode dat je maar doorging. Dus dan zou ik nu nog 11 jaar zo moe blijven. Is dit ook jullie ervaring?

Ik wil graag een reactie plaatsen omdat ik denk dat het belangrijk is voor andere mensen om ge weten ..... ik ging in april 2016 onderuit door zoals ik dacht 8 jaar overbelasting na een echtscheiding . Ik ben nu al 2 keer er bovenop gekomen en natuurlijk weer heerlijk (dom dom dom) in mij oude ritme verder gegaan met het idee dat ik het weer kon yesss !!! Nu ben ik de 3e keer finaal terug gevallen en weer ervan overtuigd dat ik weer te veel hooi op de vork genomen had ...wat natuurlijk ook een reden van de terugval is maar nadat ik met Ruud gemaild heb .. is er een andere kijk op de situatie gekomen waar ik Ruud heel dank aar voor ben . Mijn vraag aan Ruud was : hoe kan het toch dat ik telkens weer terug val in mijn oude patroon : heerlijk bezig blijven en opeens komt het mannetje met de hamer weer en slaat me zo erg onderuit dat ik weer nergens meer ben : ik val meteen in heel hoge mate terug in hyperventilatie en paniekaanvallen en ben helemaal op zo erg dat ik pilletjes moet gaan nemenom weer rustig te worden en weer een beetje mens wordt ! Ruud antwoorde mij het volgende : Hoi Francine, Er is een reden waarom mensen burnout raken. De reden is niet teveel doen, dat is een gevolg. De reden is waarom je iemand het zo graag naar de zin wilt maken, waarom je niet mag zijn wie je bent. Wanneer heb je het heft van je leven uit handen gegeven ? Ik stond paf van dit antwoord en begreep er helemaal niks van op dat moment ...Ruud heeft de moeite genomen om het helderder te maken voor mij zodat ik er met mijn psychologe over kon spreken die hem volledig gelijk gaf hierbinnen zei hier gaan we mee aan de slag ! Alsof het zo moest zijn diende zich een trauma uit mijn jeugd aan waar ik al jaren niet meer mee bezig ben geweest ! Ik heb het direct aan mijn psychologe gemeld en we zijn aan de slag gegaan met emdr traumaverwerking .... heel heftig maar ik sta er volledig achter !!! Dit zou wel eens de kern van mijn burn out kunnen zijn met alle gevolgen van dien !! Ruud ik ben je ontzettend dankbaar voor deze uitleg ... ook al ben jij geen psycholoog ... jij bent iemand met zoveel inzicht in het burn out gebeuren dat ik hier mijn waardering voor je wil uit spreken !!! Dikke knuffel voor jou en nogmaals dankjewel xxx

Mooi artikel. Burn-out raken is zo gedaan. De reden opzoeken lukt ook nog wel. Maar inzien waar je (steeds) weer de fout ingaat en daar aan werken, ga het maar doen. Maar stapje voor stapje lukt het me. Mijn verhaal is te lang en te complex (geworden), maar ik zie steeds beter wat ik doe of eigenlijk niet doe. Ik laat me leiden door alles en iedereen die het beste met me voor hebben, maar uiteindelijk weet niemand wat het beste voor mij is, dan alleen ikzelf, (maar ik moet nog wijs worden) met hulp van echte wijze mensen. Ik ben aan het vinden.

Ik vind de pest van deze maatschappij is dat je dit soort van klachten steeds vaker ziet maar dat er geen tijd voor herstel mag zijn. Zelf totaal vastgelopen met een burn out, de ander noemt het "depressie" met behoorlijke fysieke klachten, slaap al anderhalf jaar niet meer, ik rust 3 a 4 uur per nacht, uitgeput dus. Dagelijks heftige migraine aanvallen, je kunt dus wel aardig stellen dat mijn systeem het overneemt. Zou heel graag rust willen hebben maar ik krijg het niet. Mijn twee beide werkgevers vinden volgens algemene richtlijnen dat ik nog voldoende benutbare mogelijkheden heb en dus laten ze mij niet met rust om te herstellen. Overal wachtlijsten voor behandeling en nergens wordt je serieus genomen en zegt een arts nu eens, nou is het genoeg... Een constant gevecht.... Iemand anders hier ook zulke ervaringen mee ?

Herken helaas zoveel. Zit nu al 10 maanden thuis. Heb emdr gehad tegen de paniekaanvallen. Maar qua belasting kan ik nig niets aan. Geen concentratie etc. Duurt het altijd zo lang? Op mijn werk willen ze dat ik langzaam opbouw, maar na twee uur ben ik gesloopt en moet naar bed. Komt het ooit nog goed?

Hallo, afgelopen 3 Juni s'avonds een hele heftige hyperventilatie aanval gehad, ik kende het niet en dacht dat als ik m'n ogen dicht zou doen ik ze niet meer open zou doen. Nu een aantal maanden verder en wacht nog steeds op allerlei uitslagen van allerlei hartonderzoeken. de meningen over een burn-out zijn verdeeld, daar ik voortijd energie voor 10 had en wel eens moe was maar dat liet ik dan ook toe. Heb wel in het begin veel op bed gelegen omdat iedere prikkel een nieuwe hyperventilatie aanval op wekte. daarna en nu zijn vooral het trillen / diaree / en hartkloppingen / hartbonzen waar ik erg veel last van heb, en waar ik me dan erg slap door voel. Slapen doe ik s'nachts redelijk en als ik overdag moe ben en de kinderen zijn naar school haal ik ook wel slaap in, of rust uit. Herken me dus niet in de tekenen van een burn-out met Moe-Moe-Moe... maar meer met spanningen die in een keer zonder aanleiding komen. wel zeg ik gewoon tegen mensen dat ik een burn-out heb, want om daar nu geheimzinnig over te gaan doen.... daar heeft niemand iets aan! Herkennen jullie iets van wat ik zeg?

Graag gedaan. Als je begint met die strijd (dat is een vorm van vechten) eens welkom te heten, dat je dat voelt en zo ervaart. En je mag altijd vrijblijvend bellen om te kijken of we iets voor je kunnen betekenen.