Herstellen van een burn-out is hard werken: Het ervaringsverhaal van ‘A’. Wat doet iemand de hele dag die maanden thuiszit? Die wil herstellen van een tweede burn-out? Het is eigenlijk best hard werken! Maar dat geldt voor elke verbouwing!
Hieronder het persoonlijke verhaal van ‘A’:
”Met mijn burn-out coach, heb ik bedacht wat ik nodig heb om te herstellen. Tijdens mijn eerste coaching wandeling langs een mooi meer op een winderige voorjaarsdag.
- Ruimte en tijd voor mezelf
- Geduld; tijd nemen voor herstel
- Perspectief op een leven waar ik blij van word: wat moet ik anders gaan doen om niet meer ziek te worden? Gezin, werk, relaties….
Op alle punten ben ik al heel veel wijzer geworden. Het gaat ontzettend veel beter met me, ik ben me inmiddels aan het oriënteren op een loopbaanverandering en re-integratie bij een andere werkgever. In de 8e maand van mijn burn-out begon ik te schrijven over wat ik heb geleerd, met 10 coaching sessies in de benen. Ik bedacht me dat mijn ervaringen misschien voor veel meer mensen herkenbaar zijn, vooral over tijd en ruimte voor mezelf en geduld. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Ruimte en tijd voor mezelf
Hoe ik was:
Ik plande mijn hele dag, alle kieren en gaten, vol. Ik was het zenuwcentrum van het gezin, mijn projecten en ik wilde het graag goed doen voor iedereen. Alles wat ik organiseerde moest goed lopen en ik organiseerde dat vlekkeloos. Ik had altijd to do lijstjes in mijn hoofd, op de bar, in mijn agenda, op het keukenbord. Daarmee vulde ik mijn dag en meer dan dat. Een geoliede machine. Hulp vragen kwam niet in me op; ik was ‘kleine zelfstandige’ in al mijn vezels. Ik had geen idee hoe ik verbinding moest maken. Bovendien ervaarde ik het leven als een eenzame tocht. Ik voelde me vaak niet gewaardeerd en gezien in wat ik deed terwijl ik alles (eigenlijk meer dan alles) gaf.
Nu zie ik dat ik daarin mezelf vergat, ik liep mezelf voorbij, maar ook de ander. Want die voelde weinig ruimte om op zijn eigen manier bij te dragen. Die ervaarde mij als dominant en controlerend en er was weinig gevoel van samen. Het moest wel heel erg op mijn manier.
Ik was wel moe. Ik had last van concentratieproblemen, vergeetachtigheid, een dof gevoel in mijn hoofd, maag-en darmproblemen die steeds erger werden. Had ik een enorm gevoel van falen en leegheid waar ik hard tegen vocht. Om me beter te voelen wilde ik beter presteren. Ik ging steeds harder mijn best doen, vooral op mijn werk. Aan mezelf bewijzen dat ik het WEL kan.
Het moest anders
Wat ik heb geleerd:
Heel confronterend was de suggestie van mijn coach tijdens de eerste sessie: “je bent niet je gezin en je werk”. Ik werd daar boos, bang, verward van. Maar nu weet ik hoe waar dat is en vul ik het ook heel anders in. Nu vooral in mijn gezin. Straks ook op mijn werk. Het voelt veel lichter en meer samen. Wat een verandering.
Essentieel voor mij is het uit elkaar trekken van mijn verantwoordelijkheid en waar die van de ander begint. Want daar ontstaat een opening voor: samen. Doordat er samen ontstaat, heb ik niet alles alleen op mijn nek en is er dus ook ruimte voor mezelf, en voor de ander. Dit vraagt anders communiceren, vragen stellen, niet invullen voor de ander, stil zijn en luisteren. De ander de kans geven zijn eigen stuk op te pakken en in te vullen. Ook dat heb ik van mijn coach geleerd. Heel spannend in het begin om mee te oefenen. Maar geweldig wat er gebeurt.
Ik heb moeten leren om hulp te vragen als iets me even te veel is. “Goh kan jij zo even de was ophangen? Ik ga even liggen, ben effe moe.” “Heb jij straks tijd om even te koken? Ik ben vrij laat thuis, en dan wordt ’t zo haasten door de zwemlessen vanavond. Dan kan ik heel even uitrusten voor t eten.” Mijn kinderen willen mij best even helpen met de afwas of een laatste boodschapje als papa er een avond niet is. Mijn gasten helpen graag met de tafel afruimen of theezetten als ik het even vraag. Vroeger (haha) zou dat aanvoelen als falen. Nu voel ik het als rijk, als samen sterk.
De batterij weer opladen
Ik heb een nieuwe gewoonte ontwikkeld om me een half uurtje terug te trekken als ik moe word. Het voelen, het toestaan, en vervolgens rust nemen. Dat is echt ongekend voor mij. Dat half uurtje ga ik niet slapen, maar ik doe een geleide meditatie. Dat geeft me een enorm effectieve energieboost. Mijn ademhaling wordt heel diep en langzaam en ik raak in meditatieve toestand. Dat lukt me niet als ik alleen op een kussentje zit, maar wel door een geleide meditatie. Daardoor laadt mijn batterij zienderogen op. En ik merk het nu veel eerder als mijn ademhaling hoog en snel is en dat ik helemaal stop met ademhalen als het spannend wordt! Dat kan ik dan bewust herstellen. Blijft oefenen.
Een heet bad ’s avonds als ik moe ben, doet me enorm goed. Buiten bewegen (om de dag paar stukjes sjokken) is een routine geworden die ik niet meer kwijt wil. Het laadt me op, geeft een fijn gevoel, ik laat piekergedachten achter me, het geeft lucht en ruimte, geeft ruimte in sombere gedachten en gepieker. Ik ben ook drie keer een aantal dagen helemaal alleen weggeweest naar onze caravan aan zee. Dat was ongelofelijk rijk en fijn en essentieel in mijn herstel. Voor mij ongelofelijk dat dat zo maar kan, weg van mijn gezin, genieten van een oceaan van rust, tijd en vrijheid….
Anders omgaan met dagelijkse dingen
Ik maak nog steeds een to do lijst. Eentje. Maar ik ga er anders mee om. Ik zet elke dag sterretjes voor de prio’s van die dag, ook rekening houdend met mijn energie, zin, het weer, etc. Die prio’s doe ik dan ook. Ik schakel ook hulp van de andere gezinsleden in waar dat kan. De rest wordt vanzelf een keer urgent. Of niet. Ik kan het dus meer loslaten.
De eerste maanden van mijn herstel was het vooral lekker en nodig om veel alleen en op mezelf te zijn. Maar nu ben ik uit mijn dal aan het kruipen en is het heel fijn om weer onder de mensen te zijn, om ook even buitenshuis te komen. Mijn kringetje te vergroten, zonder meteen weer aan t werk te moeten. Daarom ben ik een poosje geleden begonnen met sjokken en wandelen in een groepje, en met het wekelijks werken in de natuur met de natuurbeheerclub. Lekker samen bezig zijn en ook wat kletsen. Precies waar ik behoefte aan heb op dit moment!
Vrienden haken af bij burn-out
Een pijnlijk inzicht is, dat ik erg eenzaam ben geworden in de afgelopen jaren. Zeker ook doordat ik gezin en werk altijd voorliet gaan. Doordat ik geen gezellig mens meer was om mee om te gaan. Omdat ik al een poos vaak depressief ben, en dat is nou eenmaal niet een erg aantrekkelijke kant. En door ingewikkelde gezinsproblematiek, ik heb helaas geleerd dat vrienden daarop afhaken.
De laatste weken heb ik het contact opgepakt met een aantal oude vrienden, die niet afgehaakt waren, maar waarmee het contact was verwaterd. Vaker familie bezocht. Ik heb met angst en beven toch wat dingen gedeeld over mijn burn-out, worsteling met depressie, de positieve ontwikkelingen in het gezin.
Nog steeds heb ik moeite om mijn diepste gedachten te delen. Het is voor mij heel moeilijk om mijn kwetsbaarheid te laten zien, om niet de sterke vrouw te zijn die ik wil zijn. Nog steeds ben ik bang dat opnieuw vrienden afhaken of dat familie van alles over me denkt. Maar ik wil niet doorleven in een coconnetje en ik ga gewoon ontdekken wie het met me wil uithouden als ik ben wie ik (ook) ben. Ik heb het gevoel dat ik nu pas ECHT leef, omdat het er mag zijn dat mijn leven nu vaak lastig is, pijnlijk, onzeker, met ups en downs. Ik ga ervoor (en hoop ook stiekem dat het weer een keertje gewoon leuk wordt)
Geduld; tijd nemen voor herstel
Wat heel diep zit is dat ik altijd maar DOOR wil. Mijn doelen verwezenlijken is mijn beleving van gezond zijn. Maar wat als je HERSTEL je belangrijkste doel is????? Dat kan je niet bereiken met DOOR gaan: en wat dan? ik heb het vermoeden dat veel meer mensen met burn-out het heel moeilijk vinden om geduld te hebben. In ieder geval ben ik er wel zo eentje.
Ik ben er zo één die na een paar weken dacht “volgens mij ben ik helemaal niet burn-out” en gewoon weer aan ‘t werk ging. Serieus. Dagje werken (met een heel raar hoofd), dagje slapen. Gaat toch prima zo? Als ik denk dat het er niet is dan is het er toch niet? Tot mijn coach voor me ging staan en zei: ‘kan jij recht in mijn ogen kijken en me dan zeggen ‘ik heb geen burn-out?’
Daarna heb ik weken alleen maar geslapen. De acceptatiefase noemen ze dat 😉
Jezelf de tijd gunnen om te herstellen
Nu ik weer aardig opgekrabbeld ben, heb ik alweer maanden het gevoel dat ik weer aan t werk zou moeten gaan. Mijn coach stapt steeds op de rem. Heb geduld. Ga leuke dingen doen. Bouw je conditie op. Gun jezelf de tijd!!!!! Dat lijkt makkelijk. Maar het gebrek aan perspectief (ik weet wat ik NIET meer wil, maar wat wil ik WEL? En hoe kom ik daar?) is voor mij gekmakend.
Mijn doelgerichtheid blijft voor heel veel onrust zorgen. Het is een uitdaging voor mij om deze periode als iets positief te zien. Ik wil herstellen, ik wil niet ziek zijn, ik wil ander werk, mijn gezinssituatie verbeteren, werken aan mijn herstel. Maar dan wil ik dus vooral ergens zijn waar ik nu niet ben. Kan ik positief aankijken tegen deze periode? Kan ik oprecht mezelf waarderen voor waar ik NU ben, voor de stapjes die ik zet? Dit oprecht accepteren, zonder me neer te leggen bij de status quo?
Herstellen van een burn-out is hard werken!
Om mezelf te helpen heb ik een hele lijst gemaakt van wat ik goed vind van mezelf. Ik zie dat juist mijn doelgerichtheid me heeft geholpen om steeds een stapje vooruit te gaan. Waardeer ik oprecht mezelf, dat ik een goede coach heb gezocht om me te begeleiden bij m’n herstel. Dat ik, met heel veel doorzettingsvermogen, mijn man heb meegekregen in ons traject van gezinsbegeleiding. Dat ik de moed heb gehad om in te zien dat ik niet meer terug wil naar mijn huidige functie en werkgever. Ook dat ik eindelijk professionele hulp heb gezocht voor mijn depressieve gevoelens, die ik al jaren heb.
Maar dat ik naar mezelf durf te kijken, echt wil veranderen, en daarin ook vooruitgang maak en stappen zet. Bovendien heb ik een verwijzing naar de internist heb geregeld, die me na drie jaar eindelijk met mijn chronische ijzertekort heeft geholpen. Dat ik ben gaan hardlopen, en volop buiten beweeg. Ik nieuwe contacten aanga, me bij nieuwe clubjes aansluit en oude contacten nieuw leven inblaas. Vrienden en mijn man durf te vertellen hoe het echt met me is, ook als het zwaar ‘K’ is. Dat ik afscheid durf te nemen van wat me niet meer past, ook al weet ik nog niet wat daarvoor in de plaats komt. Dat ik die leegte durf in te kijken.
De ene dag heb ik meer geduld dan de andere. Depressieve gevoelens liggen op de loer. Maar ik laat me niet klein krijgen. Dit komt goed 😉 ”
Lees andere ervaringsverhalen..
- ”Hoog opgeleid, maar geen idee hebben hoe nu verder”
- ”Niet meer weten hoe je verder moet..”
- Zelfstandig ondernemer en burn-out
Hulp bij stress en een burn-out van een young professional
Het verminderen van stress en het herstellen van een burn-out is geen sinecure. Heb je ondersteuning nodig, dan kan je op onze hulp rekenen. Onze coaches zijn allemaal gespecialiseerd in jouw problematiek. Door hun jarenlange ervaring kunnen ze samen met jou werken aan jouw herstel. Van het resultaat van onze 1-op-1 coaching heb jij je leven lang plezier!
Bekijk ons aanbod voor:
