Blijvende stressklachten na een burnout

Waarom ben je effectiever op 70%?

Conplimenten! Wat leuk dat je nu mensen helpt die dezelfde klachten hebben! Ik heb dat gevoel ook wanneer ik iemand zie die aanloopt tegen een depressie / burnout heel erg te willen helpen om degene beter te willen laten voelen. Gewoon omdat ik het niemand gun om zicht langdurig zo te voelen!

Beste Ruud, ik heb 3 keer een burn out gehad. Ik heb nu mijn leven in*rijpend veranderd maar ik ben nog steeds snel moe en krijg lichamelijke klachten. Is het mogelijk dat ik mijn lichaam en geest zo heb uitgeput dat dit blijvend zal zijn.

Ik heb een vraag. Ik ben voor de tweede keer herstellende van een burnout. Ben pas weer begonnen met 2 x 2 uur in de week. Dat valt vies tegen ben erg moe en heb hoofdpijn en pijnlijke ogen. Is dit een normale reactie van het lichaam als je weer probeert te beginnen.

Hoii Ruud, Sinds een aantal weken weer begonnen met reintegreren. Eerst vervangend werk gedaan (alleen) wat goed ging. Nu terug in mijn eigen werk (IC verpleegkunfige). Ik vind het fijn om weer te kunnen werken alleen heb ik weer last van oa hartkloppingen, spierpijn, pijn borststreek. Waar het allemaal mee begon. En natuurlijk weer meer moe. Is dit een logische reactie? Ik voel me verder erg goed alleen mijn lijf wil blijkbaar nog niet.. Groetjes Lisa

Dag Ruud. Heel fijn deze site! Ikzelf heb pas een burn out gehad. 3 maanden volledig thuis en nu terug 5 maanden deeltijds ah werk. Eerst 3/5 nu 4/5. Ik krijg heel veel begrip op het werk en ga met kleine stappen weer vooruit. Ik heb het idee dat ik positief vooruit ga. Toch heb ik ook het idee dat ik mezelf continu in vraag aan het stellen ben omdat ik tegen mijn eigen goede karaktereigenschappen aan het vechten ben. Dit zijn immers ook de eigenschappen die mezelf hebben 'genekt': positief en bevlogen zijn, hard werken, denken dat het allemaal wel lukt. Wat is jouw ervaring met deze gedachten na burn out?

Ik ben in januari 2016 burn-out geraakt. Na 4 maanden heel voorzichtig weer begonnen met 2 uurtjes in de week. Eind 2016 weer voor 32 uur gaan werken. Ik merk dat ik heel goed op moet letten om niet over mijn grens te gaan. Nog steeds na 2 jaar. Ook kan ik geen spannende films of series meer kijken. Ik word daar erg nerveus van. Kunnen dat restverschijnelen zijn van mijn burn-out?

Hoi Ruud, Wat vreselijk fijn om je site te lezen! Vorig jaar okt heb ik een burn out gekregen. Vanuit mijn werk ben ik in het ziekenhuis beland met een torenhoge bloeddruk die kantje boord was. In maart ben ik bij een nieuwe werkgever begonnen met maar 12 uur per week. Afgelopen maand was ik ivm vakantiedrukte 4 volle dagen gaan werken. Dit viel mij zwaar: geen concentratie, slecht geheugen en moe. Waar ik normaal dol ben op muziek, kon ik geen muziek meer horen, en zeker niet te hard. Resultaat: weg zelfvertrouwen, gevoel hebben dat ik faalde, nog meer moe. Ik heb met mijn werkgever gesproken en mijn uren zijn teruggedraaid naar 16 uur in de week. Dit is goed, er is weer balans in mijn energie. Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik dit zelf aangegeven heb, maar waarom voelt het nog steeds als een falen?? Ik ben zo bang dat ik nooit meer fulltime kan functioneren.

Hoi rund, ik lees jou site al maanden. Het geeft me hoop en hoop doet leven. Ik zit al 9 mnd in burn out. Compleet ingestort op alle vlakken. Bij het kleinste dingetje ga ik al in onbalans, of m.n adem schiet verkeerd. Ik kan maar heel kort staan, 5 min stil staan. Staan en praten tegelijk maakt me meteen duizelig. Douchen doe ik zittend. Schakelen van het een naar het ander lukt totaal niet en een constante druk op m.n hersenen of een heel zwaar lichaam. Liggen en slapen lijkt soms de enige optie maar ben er wel heel flauw van nu. Ik probeer van uit huis te werken, 10 min en moet dan meteen weer de ogen dicht hebben. Ik begin beetje weer tegen prikkels te kunnen, dat is de.enige herstel die ik ervaar. Van slapen en afsluiten in een wachtkamer, durf ik nu te luisteren en te kijken.

Ik ben na 5mnd weer volledig aan het werk gegaan. Eerst vanaf begin april opbouwen tot eind juni via bedrijfsarts. Nu is mijn vraag ik ben hovenier best fysiek zwaar werk. Ik kom me nu nog steeds vaak tegen doordat ik denk o dat kon ik toen ook makkelijk dan kan ik het nu ook wel. Deze week veel energie gestoken in een nieuwe collega maar kom me nu weer tegen dat ik me nu al 2dagen uitgeblust voel. Wat kan ik hier aan doen of veranderen.

Hoi Ruud, ook ik heb een vraagje. Ik heb altijd topsport gedaan. Maar na mijn burn out 3 jaar terug kan ik mijn draai in de sport niet meer vinden. Nog steeds kost mij dat te veel energie. Maar omdat ik natuurlijk nog maar nauwelijks sport ben ik voor mijn doen wel iets voller geworden. Dat staat mij echt ontzettend tegen. Ik loop iedere dag tussen de 8 tot 10 km dus ik denk genoeg. Maar toch stoort het mij dat ik niet meer zo slank ben als voorheen. Terwijl ik dat wel heel graag weer zou willen. Moet ik mijzelf over het punt heen zetten dat ik denk dat ik er geen energie voor heb of komt dit vaker voor? Hartstikke bedankt voor het lezen alvast. Groetjes Diana

Ongelofelijk.. wat een herkenning..... ik raakte in maart 2018 in shock... na jarenlange overmatige stress.... eind maart 2018 was er een piekstress... waardoor ik echt out ging de nacht van 30 maart op 01 april..... Mijn man vond mij 's nachts badend in een plas "water op de grond van het toilet".. hyperventilerend....... hartkloppingen.. ik dacht dat ik dood ging...... Ambulance gebeld...... die kwam maar er was gelukkig niets lich aan de hand..... Maandenlang ben ik geheel de weg kwijt geweest, had 8 oxazepam op een dag... slaappillen en hartpillen en later nog antidepressiva... Ik had een heel druk eigen bedrijf... zwaar autistisch kind nog thuis, een man met een beperking een jong kind... en een periode zelfs 3 banen en dat met een verhuizing erbij.... Ik vroeg om hulp.. grenzen al jaren lang.. maar werd niet echt erkend..... Nu ga ik echt werken aan mijn problemen...... Dit wil ik niet nog een x meemaken...

In 2007 werd ik op een ochtend wakker, maar ik kon gewoon niet opstaan. Ik was toen 42 en begon elke dag om 04.00 uur. Elke dag was ik 'eruit' voor de wekker ging, maar die ene dag …..wat ik ook probeerde, het lukte me niet, mijn lichaam hield me echt tegen. Had geen idee wat er aan de hand was, en ben, geheel tegen mijn principe's in, thuis gebleven. Na een week maar eens de huisarts gebeld, die hoorde mijn verhaal aan, en kwam tot de conclusie dat ik een burn out had. Via de bedrijfsarts een heel traject gevolgd, en pas na een halfjaar ben ik weer met een paar uurtjes werken begonnen. Volgens de bedrijfsarts had ik 1 van de zwaarste burn-outs die je kan krijgen, en hij zei letterlijk : de kans dat je ooit weer de oude wordt is minimaal, je mag blij zijn als je ooit weer op 80% van je oude niveau komt ……….. Nu 12 jaar verder denk ik dat hij gelijk heeft gehad. Heb net als toen nog steeds een druk sociaal leven gecombineerd met een leuke baan, waarin vroeg beginnen 'normaal' is. Voor, en in 2007 zei ik nooit 'nee', nu MOET ik vaak 'nee' zeggen, omdat ik voel en weet dat het anders weer de verkeerde kant op gaat. Ben met name de laatste tijd toch wel vaak moe, prikkelbaar, en heb moeite met concentreren. Als ik even iets zit te lezen, en iemand zegt iets tegen me, moet ik het stukje weer opnieuw gaan lezen, want dan ben ik het kwijt ……. Dus een burn-out is best een ingrijpend iets, en het is moeilijk om anderen uit te leggen wat je voelt.

Hallo Ruud, Bedankt voor je inspiratie. Ik denk zelf mijn grenzen wel te kennen en werk maar 24 uur met daarnaast kleine kinderen thuis. Ik ben gevoelig voor overspannenheid. Nu voel ik dat het bijna misgaat. Migraine, constant dichtgeknepen gevoel in mijn keel, hyperventilatie, elke dag huilen. Ik heb me nu ziek gemeld met griep. Ik voel me zo uitgeput en kan geen dag vooruit denken. Maar hoe verder? Ik wil niet volledig in een burnout wegzakken. Hoe voorkom ik dat nu? Groetjes Eliza

Hoi, Een interessante en fijne site om te lezen :-) Ik wil ook een klein stukje delen mbt mijn ervaring. Ikzelf heb ook een soort van burnout gehad (met nog wat problematiek meer). Hieraan heb ik hard gewerkt. Uiteindelijk vorig jaar in de WIA terecht gekomen. Nu wil ik weer gaan werken, ben aan het oriënteren wat. Omdat ik hier niet achter kwam, lonkt het oude werkveld toch weer. Het thuis zitten is even fijn, maar op een gegeven moment ook niet meer helpend en erg eenzaam (ja ik kan blijven wandelen, maar leuke dingen doen houden op een gegeven moment ook op). En dan is de vraag wat is beter? Weer gaan werken en onder de mensen zijn of nog langer wachten? Ik heb het gevoel dat ik weer wil, maar is dit de juiste wilskracht? Nu wil ik dus weer 24 uur gaan werken in m'n oude werkveld en het bij een andere werkgever gaan proberen. Alleen ben ik ook heel bang dat ik op een gegeven moment erachter komt dat dit weer niet werkt voor mij, dat ik weer ziek word en ik weer andere (inclusief mijzelf) moet teleurstellen. Daarom wil ik de lat ook niet zo hoog leggen, maar ook niet te laag. Het is voor mij echt een balans om niet onder te gaan presteren (te hard remmend / uitstellend en saai werk) of te veel gaan presteren (alles tegelijk doen). Het is echt heel moeilijk en ik ben er inmiddels van overtuigd dat dit alleen kan door weer te gaan doen. Het is ook lastig want het liefst zou ik natuurlijk met 4 uur per dag beginnen en zo opbouwen naar 6 en 8. Alleen dat is weer heel moeilijk bij een nieuwe werkgever. Echt een vervelend iets die burnout… Ik gun het dus ook echt niemand, maar hopelijk kan ik over een tijdje zeggen dat ik blij ben dat ik er eentje gehad heb. Over een ding wil ik nog wel iets zeggen en dat is hardlopen. Sommige zeggen dat het stress verminderd. Voor mij werkt het alleen tijdelijk. Ik doe nu een tijdje hardlopen en na het hardlopen voel ik me goed, alleen ik merk ook dat het belastend is voor mijn lichaam (en ik leg de grens echt niet hoog voor hardlopen!). In mijn ogen werken de stofjes die vrijkomen door hardlopen even 'verdovend', maar ook met het gevaar dat jeje grenzen weer minder voelt. Wandelen werkt over het algemeen beter voor mij.

Dag Ruud en team, Wat goed om deze site te bezoeken! Erg duidelijke informatie en allemaal zo waar. Ik heb zelf een ernstige burn out gehad en jet was zwaar en eenzaam. Het ergste vond ik dat je er alleen voor staat en er niemand is die de kennis heeft om te begeleiden. Hulpverleners weten vaak niet eens wat het is en hoe het voelt ze willen je alleen maar medicijnen geven. En dan is er nog je werk. Dat wat je zo goed kon, is als een blokkentoren in elkaar gedonderd. Er is natuurlijk structureel iets niet goed in de hardware van je denkwijze. Dit zul je moeten resetten/transformeren. Hiervoor is goede soms harde coaching nodig. (Je geest is koppig en je bent gewend hard te zijn voor jezelf.) Dit zorgt voor zelfinzicht en kun je begrijpen wat je anders moet doen! Zodra je dit door hebt komt de opbouwfase en hier kun je positief mee aan de slag. Dan nog is het met vallen en opstaan en bij mij; elke dag weer voelen hoe de energielevel is en doseren. Het is een ziekte en helaas moet ik leren er mee te dealen. Mijn leven anders ingericht en soepeler naar mezelf. Ik wil iedereen met klachten een hart onder de riem steken en hou vol en zoek zelf naar hulp die bij jou past. Laat je niets aanpraten. Graag zou ik jonge mensen advies willen geven die er alleen voor staan in een burn-out. Keep up the good work Anne