Soms belanden kinderen al op jonge leeftijd in een volwassen rol. In de literatuur wordt dit parentificatie genoemd. Dit ontstaat wanneer een ouder door ziekte, psychische problemen of andere omstandigheden niet in staat is zijn of haar rol volledig te vervullen. Als kind voel je je dan genoodzaakt verantwoordelijkheden op je te nemen die eigenlijk niet bij jou horen. Dat kan betekenen dat je zorgt voor jongere broertjes of zusjes, of dat je emotioneel de steunpilaar van het gezin wordt.
Deze vroege verantwoordelijkheid kan grote gevolgen hebben voor hoe je je ontwikkelt en hoe je later in relaties staat. Wat houdt parentificatie precies in? Hoe kun je het herkennen? Welke impact het kan hebben? En hoe kun je ermee omgaan en heling vinden?
Wanneer spreek je van parentificatie?
Er is sprake van parentificatie wanneer je als kind gaat zorgen voor je ouders in plaats van andersom. Je neemt structureel verantwoordelijkheden op je die eigenlijk bij de ouder horen. Het gaat niet om af en toe helpen met huishoudelijke taken of een boodschap doen, maar om een patroon waarin jij als kind steeds meer in de rol van volwassene belandt. Je voelt je verantwoordelijk voor het welzijn van je ouders of het hele gezin, ook op emotioneel vlak.
In plaats van dat je als kind steun ontvangt van je ouders, draai je de rollen om en word jij degene die zorgt of een kind dat zich steeds terugtrekt en geen aandacht vraagt. Dit gebeurt meestal niet omdat je dat zelf wilt, maar omdat er door ziekte, psychische problemen of emotionele afwezigheid van een ouder geen andere optie lijkt te zijn. Op dat moment voelde het misschien vanzelfsprekend, alsof het zo hoorde, maar in werkelijkheid werd je te vroeg volwassen.
Geen kind kunnen zijn
Parentificatie maakt vaak dat je kind zijn nooit echt hebt kunnen ervaren, omdat je al vroeg verantwoordelijkheden op je nam die eigenlijk niet bij jou hoorden. Misschien herken je het: als jong kind stond je vaker in de rol van steunpilaar dan in die van kind. Je probeerde spanning in huis te verzachten, troostte een ouder of nam praktische taken over die eigenlijk niet bij jouw leeftijd pasten. Terwijl ieder kind van nature behoefte heeft aan veiligheid en emotionele behoeften heeft, bleef die steun bij jou soms uit. Daardoor schoof jij ongemerkt in een volwassen positie die niet bij jou hoorde.
Wanneer een kind langdurig zo’n rol vervult, beïnvloedt dat de ontwikkeling. Je leert al jong om jezelf weg te cijferen en anderen voorop te zetten. Sommigen worden de ‘sterke schakel’ van het gezin, altijd alert en zorgend, terwijl er weinig ruimte overblijft om speels en zorgeloos te zijn. Als enig kind kan de druk nog groter worden, maar ook in grotere gezinnen speelt mee hoeveel verantwoordelijkheid er op jouw schouders terechtkwam.
Bij parentificatie kun je zorgen voor een emotioneel afwezige ouder, bemiddelen bij ruziënde ouders of je verantwoordelijk voelen voor het geluk van je broertje of zusje. Wat al deze situaties gemeen hebben, is dat jouw eigen behoeften op de achtergrond raken.
Dat patroon kan je tot ver in je volwassen leven volgen. Je voelt je snel verantwoordelijk, ook als niemand dat van je vraagt. Je blijft zorgen en dragen, soms ten koste van jezelf. Natuurlijk horen verantwoordelijkheid en emotionele zorg bij volwassen zijn, zeker richting je eigen kinderen, familie of in je werk. Maar als je structureel te veel op je schouders neemt, ontstaat er een scheve balans. Op de lange termijn kan dat leiden tot uitputting, chronische stress of zelfs een burn-out.
Kies voor de hulp die bij jou past
Oorzaken van parentificatie
Parentificatie betekent letterlijk dat het kind onbewust in een ouderrol terechtkomt. Parentificatie ontstaat meestal niet zomaar, maar uit omstandigheden waarin ouders hun rol (gedeeltelijk) niet kunnen vervullen.
Psychische problemen bij een ouder
Misschien groeide jij op in een huis waar een van je ouders kampte met psychische problemen. Bijvoorbeeld depressie, angststoornissen of persoonlijkheidsproblematiek. Een kind voelt dan de druk om emotionele steun te bieden of de sfeer in huis te bewaken.
Ziekte of fysieke beperking
Soms zijn er ook heel praktische redenen. Denk aan een vader of moeder die ziek was of een fysieke beperking had, waardoor jij meer verantwoordelijkheid kreeg dan passend was voor jouw leeftijd. Wanneer een ouder langdurig ziek is of lichamelijk beperkt, kan een kind praktische zorgtaken overnemen, zoals helpen in het huishouden of broertjes en zusjes van school halen.
Verslaving
Als je opgroeit met een ouder die kampt met een verslaving, voelt het alsof jij de stabiele factor moet zijn. Je probeert de sfeer goed te houden, zorgt misschien voor je broertje of zusje en neemt taken over die niet bij een kind horen. Je voelt je ook verantwoordelijk om je ouder te beschermen of de problemen voor de buitenwereld te verbergen. Zo kom je ongemerkt in een volwassen rol terecht.
Echtscheiding of conflicten tussen ouders
Wanneer ouders gaan scheiden of conflicten hebben, kan een kind in de rol van bemiddelaar of vertrouwenspersoon van een ouder terechtkomen, waardoor de grenzen tussen ouder en kind vervagen.
Culturele of migratiecontext
Soms spelen verwachtingen mee dat kinderen een grote rol in het gezin vervullen, bijvoorbeeld doordat ze de taal beter beheersen en ouders ondersteunen in contact met instanties.
Ouders en parentificatie
Ouders spelen een centrale rol in het ontstaan en het voortbestaan van parentificatie. Z hebben niet door dat ze hun kind te veel verantwoordelijkheid geven. Dit kan gebeuren wanneer ze zelf worstelen met psychische problemen, stress, ziekte of een scheiding. Soms leggen ouders onbewust verwachtingen neer die niet passen bij de leeftijd of ontwikkeling van hun kind. Denk aan een kind dat steeds een luisterend oor moet bieden voor een ouder, of dat de emotionele last van het gezin draagt.
Het vraagt bewustwording van ouders om deze dynamiek te doorbreken. Door te werken aan je eigen emotionele welzijn en realistische verwachtingen te hebben van je kind, ontstaat er ruimte voor een gezondere balans. Zo leert je kind dat het oké is om kind te zijn, en kan het zich veilig en vrij ontwikkelen.
Soorten parentificatie
Parentificatie kan zich op verschillende manieren uiten. Grofweg zijn er twee vormen: emotionele parentificatie en instrumentele parentificatie.
Bij emotionele parentificatie word je als kind de vertrouwenspersoon of steunpilaar van je ouder. Je luistert naar hun zorgen, troost hen wanneer ze verdrietig zijn of probeert de spanningen in het gezin te verzachten. Jij neemt dan de emotionele last van de volwassene op je.
Bij instrumentele parentificatie gaat het meer om praktische verantwoordelijkheden. Je zorgt bijvoorbeeld voor je broertjes of zusjes, doet taken in het huishouden of neemt andere klussen over die eigenlijk bij een ouder horen.
Signalen van parentificatie
Wanneer je als kind in de rol van volwassene bent terechtgekomen, laat dat sporen na die je op latere leeftijd nog steeds merkt. Misschien herken je jezelf in één of meer van de volgende signalen:
- Je cijfert je eigen behoeften weg en zet automatisch anderen op de eerste plaats.
- Onvermogen om gezonde grenzen te stellen en je voelt je snel schuldig als je ‘nee’ zegt.
- Je voelt je overmatig verantwoordelijk voor het welzijn en geluk van anderen.
- Voor jezelf opkomen vind je lastig. Het voelt egoïstisch of verkeerd.
- Je ervaart regelmatig schuldgevoelens of angst wanneer je niet voldoet aan de verwachtingen van anderen.
- Je bent bang om mensen teleur te stellen en zet je daardoor teveel in.
- Je herkent een laag zelfbeeld: het gevoel nooit goed genoeg te zijn.
- Je hebt een verhoogd stressniveau of ervaart spanning, zelfs in situaties die dat eigenlijk niet zouden hoeven oproepen.
- Je voelt je soms anders dan anderen, alsof je er niet helemaal bij hoort, of je trekt je sociaal terug.
Als je veel van deze signalen herkent, is de kans groot dat parentificatie een rol speelde in je jeugd en dat je patronen uit die tijd nog steeds met je meedraagt. Vaak zijn dit dezelfde patronen die op volwassen leeftijd kunnen bijdragen aan stress of een burn-out.
Weten of jouw symptomen bij
een burn-out horen?
Ontdek aan de hand van de gratis test of je een burn-out hebt. Binnen een kwartier weet je of een burn-out bij jou op de loer ligt.
Ontvang direct praktische tips
van een ervaren coach in je inbox.
Gevolgen van parentificatie
De gevolgen van parentificatie merk je al vroeg. Als kind ging je je behoeften wegcijferen voelde je misschien dat er weinig ruimte was voor jouw eigen gevoelens of eigen verlangens. Je loste je eigen problemen zo veel mogelijk zelf op. Je leerde je sterk en verantwoordelijk op te stellen, terwijl je diep vanbinnen vooral behoefte had om zorgeloos kind te zijn. Dat veroorzaakte sociale isolatie en gevoelens van eenzaamheid of onzichtbaarheid.
Ook later in je leven kan dit doorwerken. Grote kans dat je je nog steeds snel verantwoordelijk voelt voor anderen. Je vindt het lastig om je grenzen aan te geven of je hebt het gevoel dat je altijd moet “presteren”. Soms leidt dat tot perfectionisme, moeite om hulp te vragen of het idee dat je er pas mag zijn als je voor anderen zorgt. Het kan zelfs uitmonden in langdurige stress of een burn-out.
Toch heeft parentificatie niet alleen negatieve kanten. Veel mensen ontwikkelen juist een groot inlevingsvermogen, zelfstandigheid en zorgzaamheid. Dat zijn waardevolle kwaliteiten – mits je ze inzet vanuit keuze en balans, en niet vanuit een oud patroon waarin je jezelf steeds wegcijfert.
Parentificatie en stress
Parentificatie kan een grote bron van stress zijn. Wanneer je als kind te vroeg in een volwassen rol terechtkomt, leer je al jong jezelf op de tweede plaats te zetten. Later in je leven zie je dit terug in patronen zoals perfectionisme, te veel verantwoordelijkheid nemen en moeite hebben met je grenzen aangeven.
Die dynamiek houdt je in een soort permanente “aan-stand”. Ontspannen of echt tot rust komen voelt dan bijna onmogelijk. Precies daardoor is de link tussen parentificatie en stress zo sterk: de innerlijke druk om altijd te zorgen of te presteren kan je langzaam uitputten en het risico op overspanning of burn-out vergroten.
Van parentificatie naar burn-out: wat is de relatie?
Wanneer je als kind in de rol van volwassene terechtkomt, ontstaat er een scheef patroon. Je leert al vroeg dat jouw waarde ligt in verantwoordelijkheden dragen en zorgen voor anderen. Uit liefde voor je gezin vul je de leegte op die een ouder niet kan dragen door emotionele steun te geven, de sfeer te bewaken of praktische taken over te nemen.
Op het eerste gezicht lijkt dit krachtig: je ontwikkelt zelfstandigheid, zorgzaamheid en je kunt anderen scherp aanvoelen. Maar de prijs is hoog. Je raakt langzaam vervreemd van je eigen gevoelens en behoeften. Er ontstond een soort loyaliteitsconflict: je koos voor de veiligheid en stabiliteit van het gezin, ten koste van jezelf. Je eigen emoties krijgen steeds minder ruimte. Op de lange termijn kan dit leiden tot uitputting en het gevoel dat je jezelf bent kwijtgeraakt.
Die vroeg aangeleerde overlevingsstrategie werkt door in je volwassen leven. Misschien herken je dat je:
- continu alert bent op de emoties van anderen, nog voordat zij die zelf uitspreken.
- automatisch verantwoordelijkheid naar je toetrekt, zowel op je werk als privé.
- moeilijk nee kunt zeggen, omdat dat voelt alsof je iemand in de steek laat.
- je eigen pijn en moeheid onderdrukt, omdat je geleerd hebt dat die er “niet toe doet”.
Voortdurend gericht zijn op de buitenwereld zorgt voor een structureel verhoogd stressniveau. Je zenuwstelsel blijft structureel in de aan-stand: altijd waakzaam, altijd paraat. Op korte termijn levert dat waardering en erkenning op. Je bent de collega die alles regelt, de vriend(in) die altijd klaarstaat, de partner die nooit klaagt. Maar op lange termijn tast dit je innerlijke balans aan.
Een burn-out ligt dan op de loer. Niet omdat je zwak bent, maar juist omdat je te sterk bent geweest. Je hebt te lang emoties weggedrukt, verantwoordelijkheden gedragen en grenzen genegeerd. Wat je ooit als kind hielp om te overleven, werkt nu tegen je: het put je uit, laat je leeg achter en geeft je het gevoel dat je jezelf kwijtgeraakt bent.
Gratis e-book:
zo herken je
een burn-out
(Inclusief checklist)
Voorkom dat je energiereserves definitief leeg raken en je in een ernstige burn-out belandt met alle gevolgen van dien. Met dit e-book leer je de symptomen tijdig herkennen.
Overtuigingen die je uitputten
Het oude patroon van parentificatie werkt nog lang door. Onbewuste overtuigingen houden je gevangen: misschien geloof je diep vanbinnen dat je alleen waardevol bent als je nuttig bent, of dat de behoeften van anderen altijd belangrijker zijn dan die van jou. Juist deze overtuigingen zorgen ervoor dat je jezelf blijft overbelasten en verwaarlozen, totdat lichaam en geest simpelweg niet meer verder kunnen.
Dit mechanisme doorbreken vraagt tijd en bewustwording. Het betekent opnieuw leren voelen: wat wil ík? Wat heb ík nodig? En ook leren verdragen dat een ander zelf verantwoordelijk is voor zijn of haar leven. Het is niet jouw taak om iedereen gelukkig te maken, hoe sterk je dat als kind misschien ook hebt meegekregen.
Een burn-out kan zo pijnlijk duidelijk maken dat het oude patroon niet langer werkt. Het dwingt je om stil te staan bij wie je zelf bent, los van de rol van redder, drager of steunpilaar. En pas daar ontstaat ruimte voor echt herstel.
Latere leeftijd: de impact blijft, emotionele steun ontbreekt
De invloed van parentificatie reikt tot ver in de volwassenheid. Wie als kind te veel verantwoordelijkheid droeg, kan later moeite hebben met voelen en eigen grenzen bewaken. Er ontstaat een neiging om te zorgen, problemen van anderen op te lossen of zich te verbinden met mensen die veel emotionele steun vragen. Zo herhalen oude patronen zich in werk, vriendschappen of relaties. Op den duur kan dit leiden tot uitputting of zelfs een burn-out. Herken daarom dat deze patronen voortkomen uit je jeugd en leer stap voor stap te kiezen voor je eigen behoeften. Dat opent de weg naar meer evenwicht en gezondere relaties.
Oplossingen voor parentificatie
Parentificatie kan diep verankerd raken in je gedrag en manier van denken. De eerste stap is oude lasten en verantwoordelijkheden loslaten die eigenlijk niet van jou zijn. Zo ontstaat er ruimte om te herstellen en opnieuw te ontdekken wat jij nodig hebt.
Dat betekent niet dat je ongevoelig wordt voor anderen. Integendeel: je leert bewuster kiezen wanneer en voor wie je er wilt zijn. Doordat je meer energie overhoudt en dichter bij jezelf blijft, voel je je sterker en gelukkiger. Vanuit die kracht kun je anderen ondersteunen, maar alleen als jij daar zelf voor kiest.
1. Gezonde grenzen stellen
Gezonde grenzen stellen is een onmisbare stap in het herstel van parentificatie. Grenzen beschermen jouw ruimte en zorgen ervoor dat je behoeften en gevoelens niet langer ondergeschikt zijn aan die van anderen. Het begint bij stilstaan bij wat jij voelt en wilt, en de moed ontwikkelen om dat ook uit te spreken.
Dat vraagt om assertiviteit: leren “nee” zeggen als iets niet goed voor je is, zonder schuldgevoel. Zelfzorg is geen egoïsme, maar een voorwaarde om ongezonde relatiepatronen te doorbreken. Hoe meer je oefent met je grenzen bewaken, hoe makkelijker het wordt om oude patronen los te laten.
Zo leer stap voor stap dat jouw emoties en verlangens net zo belangrijk zijn als die van de ander. Dat opent de weg naar herstel, persoonlijke groei en meer evenwichtige, liefdevolle relaties.
2. Neem jezelf serieus
Sta regelmatig stil bij je eigen gevoel. De basis ligt in de vier B’s: Boos, Bang, Bedroefd en Blij – en de signalen die je lichaam daarbij afgeeft. Vanuit die gevoelens ontstaan talloze nuances en afgeleide emoties.
Vraag jezelf in een situatie af: wat vertelt mijn gevoel mij? En vervolgens: wat zou ik normaal gesproken doen? Ga daarna na of die reactie werkelijk jouw verantwoordelijkheid is. Doe je het omdat iemand het van je verwacht, omdat niemand anders het oppakt, of omdat je de ander zielig vindt? Of is het echt aan jou?
Wanneer je twijfelt, bespreek het met iemand die je vertrouwt. Zo kun je je gedachten scherper krijgen en onderzoeken hoe je jouw inzet beter in balans kunt brengen met wat echt bij jou hoort. Daarna kun je ook de betrokkenen aanspreken om samen de situatie te verbeteren.
Vind je het nog lastig om je gevoelens te herkennen? Zoek dan manieren om weer contact te maken met jezelf. Activiteiten die je helpen zijn bijvoorbeeld dansen, tekenen of schrijven, een goede film kijken, spelen met je kinderen, of een creatieve workshop volgen. Ook momenten van verstilling – zonder afleiding – geven ruimte om echt te voelen wat er in je leeft.
Kunnen wij je helpen?
Wij staan voor je klaar met een team van ervaren coaches. Onze coaches zijn actief in heel Nederland en zeer ervaren in het oplossen van stress en burn-out klachten.
3. Zorg goed voor jezelf
Maak van goed voor jezelf zorgen een vanzelfsprekend uitgangspunt. Hoe beter je dit doet, hoe sneller je merkt wanneer je iets voor anderen doet dat eigenlijk ten koste gaat van jezelf.
Plan dagelijks momenten van rust en ontspanning in, zoals wandelen in de natuur, luisteren naar muziek of gewoon even genieten van het uitzicht. Zorg daarnaast wekelijks voor meer actieve ontspanning, bijvoorbeeld door te sporten, dansen of een activiteit te doen die je leuk vindt. Een dag- of weekplanning kan je helpen om hier bewust ruimte voor te maken.
Kies regelmatig voor dingen die jou plezier en energie geven: tijd doorbrengen met vrienden of familie, een hobby oppakken, gezond koken, je huis gezellig maken of andere activiteiten die goed bij jou passen. Het belangrijkste is dat het jouw manier is om op te laden en in balans te blijven.
4. Werk aan zelfinzicht en nieuw gedrag
Herstel van de gevolgen van parentificatie begint met de vraag: wie ben ik, los van de verantwoordelijkheden die je vroeger droeg? Zolang oude overtuigingen en rolpatronen onbewust je keuzes sturen, blijft het lastig om echt vrij te leven. Door je hiervan bewust te worden groeit je zelfinzicht: je herkent welke verwachtingen van anderen je nog steeds meedraagt en wat werkelijk bij jou hoort. Vanuit dat besef kun je stap voor stap nieuw gedrag ontwikkelen, grenzen bewaken, schuldgevoel loslaten en keuzes maken die passen bij jouw waarden en behoeften.
Het vraagt oefening en geduld, maar elke stap die je zet is een investering in jezelf. Je mag leren dat jouw gevoelens en wensen ertoe doen. Zo ontstaat er ruimte om niet langer te leven vanuit oude patronen, maar vanuit je eigen kracht en identiteit.
Conclusie
Parentificatie laat diepe sporen na, maar het hoeft je leven niet te blijven bepalen. Door bewust te worden van oude patronen en stap voor stap ruimte te maken voor je eigen gevoelens en behoeften, kun je leren om gezondere keuzes te maken. Het proces vraagt moed en geduld, maar juist daarin ligt de weg naar herstel. Hoe meer je jezelf toestaat om te leven vanuit je eigen kracht, hoe meer balans, vrijheid en verbondenheid er in je leven ontstaat.
Wat kan Meulenberg voor je doen bij parentificatie?
Parentificatie laat diepe sporen na en werkt door in stress en burn-out. Bij Meulenberg helpen we je deze patronen te doorbreken en je kracht terug te vinden. Concreet betekent dit:
- Inzicht krijgen in patronen – ontdekken hoe verantwoordelijkheden uit je jeugd nu nog invloed hebben op je stress en energie.
- Grenzen leren bewaken – oefenen met loslaten wat niet van jou is en keuzes maken die wel bij jou passen.
- Duurzaam herstel opbouwen – fysiek, mentaal en gedragsmatig werken aan balans en veerkracht.
Wil je ontdekken hoe coaching jou kan helpen om los te komen van parentificatie en weer met energie te leven? Neem contact met ons op – samen kijken we wat er nodig is om jouw kracht centraal te zetten.
Hoe kunnen we je helpen?
Bij Meulenberg Training & Coaching geloven we dat iedereen recht heeft op energie, balans en plezier in het leven én op de werkvloer. Onze gespecialiseerde trainers en coaches staan verspreid door heel Nederland klaar om jou, of jouw organisatie, te begeleiden van stress en burn-out naar energie.
Of je nu als individu zoekt naar herstel en meer rust in je dagelijks leven, of als HR-professional of leidinggevende je team gezond en gemotiveerd wilt houden: wij denken graag met je mee.
Wil je weten wat we voor jou of jouw organisatie kunnen betekenen?
Neem contact op:
"*" geeft vereiste velden aan
Veelgestelde vragen
Referenties
- Pubmed.ncbi.nlm.nih.gov – Parentification, Stress, and Problem Behavior of Adolescents who have a Parent with Mental Health Problems – Gevonden op 15/09/2025
Link naar de pagina op pubmed.ncbi.nlm.nih.gov
Ruud Meulenberg
Over de auteur:
Ik ben Ruud Meulenberg. Eigenaar en oprichter van Meulenberg Training & Coaching. Ik begeleid mensen met stress en burn-outklachten door ze ‘letterlijk’ in beweging te laten komen (wandelen/ hardlopen). Samen met een krachtig team van professionele coaches, help ik mensen door heel Nederland heen om van stress en burn-out af te komen. Ik probeer het goede voorbeeld te geven: Ik werk maximaal 24 uur per week, ik sport, geniet van mijn gezin en ik heb betekenisvol werk!
Ondanks het verdriet is er opluchting als de ouders overleden zijn, dan is het ” “kind “vrij.
Helaas wel Elisabeth. Vervolgens zijn de stappen naar vrijheid nog best moeilijk te zetten vaak
Niet akkoord. De stem.van de ouders of opvoedende figuren kan ook na hun dood je gedrag, gedachten en gevoelens bepalen, via de diep ingeslepen patronen die je hebt ontwikkelt.
Dat kan Katrien. Anderen ervaren de vrijheid wel.
Hoe het ook zij: Of je ouder nou leeft of niet, je doet er altijd goed aan om met parentificatie aan de slag te gaan.
Meeeens!
Verdriet in combinatie met opluchting zijn heel herkenbaar
Ruud ik heb een megahulpvraag hieromtrent, hoe kan je mij helpen?
hoi Katja,
WIl je me hierover mailen?
Mooi stuk. Mooi dat ook na het overlijden van de ouders ‘het stuk’ van de ouders waarvoor gezorgd is door het kind, weer teruggegeven kan worden aan de ouder(s) en het kind weer vrij is.
Bedankt Geert! Helaas maar waar.
Dit kan met juist energetisch werk nog tijdens het leven van ouders en kind(eren). Het teruggeven hoeft niet te wachten tot na het overlijden.
Heel herkbaar! Heb hieraan al met heel veel ouders gewerkt. Het bevrijd hen enorm maar ook hun kinderen. De geschiedenis herhaalt zich anders.
Dat is zeker waar Marianne. Voor velen een lastig proces om te doorbreken.
O jeetje.. dat het patroon zich gaat herhalen is een afschrikwekkende gedachte
Dat klopt inderdaad. Veel mensen vinden het prettig om daarom wat hulp te krijgen
Daar ben je natuurlijk wel zelf bij als eerste generatie die te lijden heeft gehad onder parentificatie. Je kan er bewust voor kiezen het bij jouw kinderen anders te doen door de verantwoordelijkheden bij jezelf te houden en niet naar je kinderen te verleggen.
Dat klopt natuurlijk. Maar het is wel lastig om dit eerst te onderkennen en om vervolgens te weten hoe het dan eigenlijk anders moet.
Mag ik hier wat meer vragen over stellen? Hoe bent u te bereiken? Vind communicatie met m’n 3 Kids (onder 6) absurd lastig.. Weet niet meer hoe ik vroeger was en geen voorbeeld van eigen ouders..
Heel mooi stuk. Duidelijk en zeker herkenbaar!
Goed om te horen Jacqueline
Dank voor je interessante artikel!
Graag gedaan Marga 😉
Lieve ouders, werk alsjeblieft zo goed je kunt aan je eigen onverwerkte kindpijn en geef het een plek. Zo belast je je eigen kinderen er niet langer mee. Ik ben zelf een voorbeeld van een lastenmeedrager en een schuldigvoeler….het is zo zonde van je leven!!
Helemaal mee eens Corina! Voor velen een enorme rem op liefde en geluk
In de reacties lees ik tweemaal iets over overlijden van de ouders en ‘bevrijding’. Is dit een eigen toevoeging op het artikel of is er ergens een uitgebreidere versie? Ik zou daar ook wel meer over willen lezen…
Het stuk zelf enorm interessant overigens!
Goed idee Carla,
Ik zal onze specialisten eens vragen of ze hier een waardevolle aanvulling over kunnen geven.
Ruud
duidelijke taal- verhelderend artikel-met veel dank
Fijn Yvette,
Dank voor je reactie
Ruud
Heel herkenbaar…mooi geschreven !!
Groet Diana
Bedankt Diana!
Zo herkenbaar! Toen ik het begin van het artikel las, stokte mijn adem. Hier heb ik nooit bij stilgestaan.
Ik hoop dat je het positief hebt ervaren Veerle. Juist daarom schreven we dit artikel
Bestaat er geen goed boek over om te lezen?
In veel boeken wordt parentificatie wel aangestipt, maar niet volledig uitgediept. Het boek ‘burnout’ van Karien Carsten behandelt wel eens stuk over dit onderwerp en is één van de bronnen die we gebruikt hebben bij het schrijven van dit artikel
Goed om dit te lezen. Herkenbaar. Pas bij het overlijden van de tweede ouder vorig jaar realiseerde ik me dat ik al die jaren niet echt mezelf ben geweest. Later hoorde ik over parentificatie. Nu heb ik in een burnout, en moet ik gaan leren wat ik zelf voel. Pittig proces, maar zeker de moeite waard!
Ik wens je alle wijsheid en geluk toe P!
Heel herkenbaar, mijn stopwoord is sorry… tot het belachelijke toe want als het begon te regenen zei ik ook steeds sorry. Ik was als kind voor alles wat verkeerd liep verantwoordelijk en nu na 15 jaar heb ik mezelf op de eerste plaats gezet dan mijn kinderen en honden. Ik was verzorgende en moet nog steeds verantwoordelijkheid bewust doorschuiven maar het loont zeker wel. Ik ben veel positiever en gelukkiger en heel bewust mijd ik nu dat ene woord 😉
Wauw!
Doe je goed Marijke! Knap!
Herkenbaar! Maar oh zo lastig om een andere leefstijl op te zoeken en de patronen om te buigen.
Helemaal mee eens Bertine!
Dat vraagt een hoop oefening en veerkracht!
Jeetje, ik schrik.. Ik lees over mezelf. Ik heb gruwelijk veel moeite om mijn patronen te doorbreken. Ik voel me ellendig als ik de ander niet kan helpen.. mijn zin begint ook meestal met. Ik moet… . Erg ontspannen is het niet.
Dat is confronterend Yvonne,
Van moeten naar willen levert je mooie dingen op. Voel je vrij hier eens contact over op te nemen
Mensen lijden van nature liever , klinkt vreemd maar zonder dat lijden is er vaak leegte, zo iets van is dit het nou ? Is dit een waarheid ? De waarheid bestaat niet.
Dag Peter,
De waarheid bestaat inderdaad niet. Ik ben het met je eens dat velen de leegte niet willen voelen. Toch is het goed te leren deze gedachten te vullen met de juist dingen.
Zo herkenbaar. ….omringd Door narcisme. ..asperge. ..add. ….idd.wie ben ik dan. …Na gevloerd te zijn geweest Door een dubbele Hernia …kom ik hier langzamerhand achter. …. …
Het pad is soms erg lang, blijf rustig doorlopen.
Dank voor dit verhelderende artikel.
Erg herkenbaar . Waarschijnlijk de reden dat ik zelf geen kinderen heb.
Ik ben er mee aan de slag maar dat gaat met vallen en opstaan. Maar dat is met leren lopen ook en dat is ook goed gekomen.
Heel veel succes, sterkte en wijsheid Gertrudeke!
Ik ben zelf een ouder die haar zoon alleen heeft opgevoed. We hebben altijd een enorme sterke band met elkaar gehad. Sinds 3 jaar is er veel verandert. Hij heeft een relatie en is nu zelf ouder van een zoontje. Omdat zijn vriendin moeite heeft met onze band, heeft hij afstand genomen en gaat hij met mij om als een kennis. Vaak erg bot en afstandelijk. We hebben hierdoor vaak een conflict en dat willen we beiden niet. Bij wie kunnen we hulp zoeken, zodat we weer een normale ouder/kind relatie krijgen?
Dag Pleun,
Dit is hele complexe situatie waarbij aan weerszijden hulp benodigd is. Je kunt ons contacten om de hulp te bereiken die je zoekt
Slik! Dit is waardoor ik denk ik mijn burn out heb gekregen. Er zijn daarnaast nog meer dingen naar voren gekomen. maar nu ik dit lees denk ik JA, ZUCHT! ik vind het moeilijk. Ben net 29 en werk ook in de zorg. Nu ik aan het re-integreren ben en mezelf dus beetje bij beetje leer kennen, vind ik dit werk niet zo leuk als daarvoor.. Of ik doe het niet met zoveel passie. Dit stukje vind ik moeilijk accepteren en mee om te gaan.
Hoi Deborah,
Je zit in een lastig, maar mooi proces. Als je dit goed doet, kom je er heel veel sterker uit.
K
Zo herkenbaar. Zit aan het begin van mijn burn out. Vanaf mn 12e heb ik langzaam maar zeker steeds meer zorg op me genomen. Toen kwam mijn moeder in een rolstoel. Ik vond dat heel normaal. Toen ik 18 was is ze overleden en ben ik weer thuis komen wonen. Heb de volledige zorg van het huishouden op me genomen. Mijn vader was hier niet toe in staat en mijn zusje en broertje allebei jonger. Nu ben ik inmiddels 36 en heb zelf een man en 2 kinderen. Mijn vader en broertje wonen in de VS. Iedere keer als ik ze zie gaat mijn zirgmodus in overdrive terwijl ze volwassenen zijn. Zij vinden het allemaal heel gemakkelijk. Maar nu ben ik er aan onderdoor gegaan. Nooit geweten dat hier een term voor bestond. Had ik maar eerder aan de bel getrokken of naar mijn man geluisterd.